Ja, je leest het goed: hoogsensitief zijn, is soms gewoon KAK. Ik heb er de laatste weken zo’n bloedhekel aan, aan dat overprikkeld zijn, aan de vermoeidheid, aan al die zelfzorg. Waarom kan ik niet zijn zoals de anderen? Waarom moet ik weer anders zijn? Waarom? Waarom? Waarom?
Ik ren naar de slaapkamer. Smak de deur met een knal dicht. De woedestorm in mijn maag gaat flink te keer. Tranen stromen over mijn wangen. Ik laat me op bed vallen en laat het verdriet even vloeien. De woede stroomt langzaam weg. Ik zet me recht op de rand van het bed en sluit mijn ogen.
Rustig… adem in 4 tellen… adem uit 6 tellen… Voel je buikademhaling en kom tot rust.
Na een paar minuten voel ik de stress, de woede en het verdriet langzaam wegzakken. Ik duw eens goed met mijn voeten op de grond, stamp een paar keer om alle negatieve energie uit mijn lichaam te krijgen. De rust in mijn lijf keert terug. Maar mijn innerlijke criticus is niet mild voor mij, dat is die nog nooit geweest eigenlijk. Je maakt de sfeer weer kapot vandaag, niemand ziet je graag, zo doe je iedereen verdriet aan. Ja ja, ik weet het, laat mij gerust. Zo kan het niet langer, besef ik weeral eens. Ik ben op, compleet uitgeblust, moe gestreden, een strijd waar geen einde aan lijkt te komen. Ik heb zelfs geen energie meer om anderen te pleasen, te helpen of empathie te voelen. Hoe erg is dit? Heel erg. Ik voel de tranen weer opwellen.
De woorden van de huisarts flitsen weer door mijn hoofd: "Mevrouw, dit tempo kunt u niet volhouden. Een fulltime job met lange verplaatsingen en dan ook nadien nog eens fulltime mama. Dit kan niemand volhouden. U moet hulp zoeken. Ik schrijf u alvast pilletjes voor want uw bloeddruk is gevaarlijk hoog door stress en oververmoeidheid. Probeer intussen die stress onder controle te houden en veel bij te slapen. En denk na over oplossingen om het leven iets rustiger aan te pakken. Ik zet u een weekje thuis en dan zien we elkaar volgende maand terug."
Daar zit ik dan versuft achter het stuur in mijn auto. Ik? Uitgeblust? Dat overkomt toch alleen workaholics en geen simpel assistentje met een “gewoon” mama leven? Het is hard om deze woorden te horen, bikkelhard, maar de boodschap is binnengekomen. Als ik niet in een depressie of burn-out wil terechtkomen, is het nu tijd voor actie, of nee, ik moet eigenlijk zeggen “dan is het nu hoogtijd voor RUST”. Rust voor mijn lichaam en rust in mijn hoofd, amaai wat snak ik daar naar. En slapen, ik zou het een hele dag door kunnen. Wanneer ben ik voor het laatst opgestaan met een uitgerust gevoel? Ik weet het niet eens meer, dus het zal wel al event geleden zijn.
Dus lieve goede fee, mag ik mijn 3 wensjes doen?
- Slapen zonder ’s nachts wakker te worden en te piekeren, zodat ik weer dat uitgerust gevoel kan ervaren
- Rust voor mijn lichaam zodat mijn vermoeide spieren weer goed aanvoelen en ik zonder pijn kan gaan joggen om mijn hoofd leeg te maken
- Rust in mijn hoofd zodat ik weer helder kan nadenken en een lieve mama/echtgenote/vriendin zijn
Dankjewel lieve fee. Dit wordt mijn prioriteitenlijstje voor deze maand. Het lijkt simpel, maar voor mij lijkt het de beklimming van de Mount Everest. Deze bezige bij, moet een rustige vlinder worden. Het inplannen van activiteiten in mijn agenda wordt vervangen door het inplannen van rust. Het veranderen van mijn levensstijl en -ritme wordt een hele uitdaging. Maar het gaat me lukken, het moet me lukken, voor mezelf en voor mijn gezin.
YES I CAN
Photo by Sincerely Media on Unsplash
Reactie plaatsen
Reacties